بسمه تعالي

سلام اخوي معلومه كه دلت خيلي پره

شهدا اون موقع (زمان جنگ) به اين راحتي كه شما مي فرمائيد راهي جبهه نشدند . اول تفكر جهاد و شهادت را در خودشان بوجود آوردند بعد هم از همه دلبستگي هايشون دست كشيدند و سرآخر راهي جبهه شدند و تا توانستن خود را در معشوق غرق كردند و نهايتا مقبول يار شدند و بعد پرواز .

تفكر شهادت و يا دست كشيدن از دلبستگي در حرف خيلي ساده به نظر مي رسد ولي در عمل سخته . درسته شرايط جامعه در آن زمان براي جبهه رفتن مهيا بود ولي در انتخاب شهادت اين خود فرد هست كه بايد تصميم بگيرد و همه اونهايي كه جبهه رفتند كه لايق شهادت نبودند . البته بنابر حكمت الهي بعضي ها هم ماندند تا رسالت بزرگتري بر دوش كشند .

جهاد فقط با اسلحه نيست كه در هر زماني جهاد ابزار خودش را دارد و در اين زمان سلاحش همين قلم هست كه شما داريد و فكر نكنيد كه همينطوري در اين عرصه وارد شديد . نه اين هم توفيق خداست و در برابرش بايد جوابگو باشيم .

شما همه كارهايت را خالص براي خدا انجام بده يعني عمل به تكليف و بقيه را بسپار به خودش .

يا علي